“Neden susuyorsun?”
“Küstüm.”
“Kim küstürdü seni?”
“Sen bilirsin kimin küstürdüğünü.”
“Nerden bileyim?”
“Bilirsin bilirsin, hele bir düşün.”
“Seni küstüren, yakın birisi mi?”
“Evet, çok yakın.”
“Ne kadar çok yakın?”
“Şimdi yanı başımda duruyor.”
“Yani beni mi kastediyorsun?”
“Bravo, nihayet anlayabildin.”
“Gerçekten mi?”
“Evet, beni çok küstürdün.”
“Küsme nedenini öğrenebilir miyim?”
“Sen bilirsin neden küstüğümü.”
“Anlatmazsan, nerden bileyim?”
“Bilirsin bilirsin, hele bir düşün.”
“Yanlış bir şey mi yaptım? Yanlış bir şey mi söyledim?”
“Evet, aynen öyle, her ikisini birden yaptın.”
“Ne yaptım?”
“Aslında her zaman yaptığın bir şeyi yaptın.”
“Her zaman mı?”
“Her zaman…”
“Niye daha önceleri değil de şimdi küstün?”
“O zamanlar üzerime alınmıyordum, şimdi alınıyorum.”
“Tam olarak mesele nedir?”
“Söyleyemem.”
“Neden?”
“Savunmaya geçersin diye.”
“Savunulacak bir yanım yok mu yani?”
“Belki vardır.”
“Kendimi savunmak hakkım değil mi?”
“Hakkındır herhalde.”
“Öyleyse anlat derdini, konuşalım, tartışalım, doğruyu bulalım…”
“Tartışmak istemiyorum.”
“Niye?”
“Çekiniyorum.”
“Neden çekiniyorsun?”
“Haklı çıkmandan…”
“Haklı çıkarsam ne olur?”
“Ben haksız duruma düşmüş olurum.”
“Belki aramızda bir yanlış anlaşılma vardır. Belki ikimiz de haksız değilizdir.”
“Pes doğrusu, şimdi de beni yanlış anlamakla mı suçluyorsun? Ne kadar küstürücü bir insansın sen.”
“Her insan yanlış anlayabilir. Öyle değil mi?”
“Ben asla yanlış anlamam…”
“Nasıl çözeceğiz bu sorunu?”
“Benim yapacağım bir şey yok, sorumluluk sana düşüyor?”
“Nasıl bir sorumluluk?”
“Kendini düzeltme sorumluluğu tabii ki…”
“Haydaaa… Niçin böyle, neden yalnızca ben?”
“Çünkü tek suçlu olan sensin. Çok suçlusun, hem de çoook. Yerinde olmak istemezdim valla…”

Ali Sefünç

Bir önceki yazı